Terug naar de Top

China heeft de website van Blogspot geblokeerd, vandaar dat ik vanaf nu de vertalen toch maar weer vanaf deze site upload.
______________________________________


Terug naar het begin

Vanuit Japan kom ik aan in Korea. Er stonden verschillende dingen op de planning voor dit land. Mr Wang, de Chinese investeerder uit Guilin zou naar Korea komen om wat fabrieken te bezoeken. Ik zou dan een Chinese – Koreaanse tolk regelen en de trip plannen. Wang heeft een paar weken geleden weer 40% gekocht van een groot fabriek-project in de stad LongSheng, en daar moest nog te veel voor geregeld worden. Helaas had hij deze keer geen tijd om te komen. We gaan er nog wel een andere keer samen naartoe zei die.

Na het aankomen bij de kustplaats Busan ben ik meteen doorgegaan naar een kleine stad op het platteland die Iksan heet. Hier woont een vriend van me de die Lorenzo heet. Lorenzo is Indonesisch en spreekt vloeiend Javaans, Indonesisch, Koreaans, Engels, Chinees en Japans. Daarnaast speekt hij ook nog Spaans, Arabisch, Swahili, Nederlands en een paar andere talen op best een aardig niveau. We hebben flink wat talen uitgewisseld, en ik heb flink wat Indonesisch kunnen bijspijkeren. We hebben samen een video gemaakt: (link)

Noord-Korea ervaringen

Lorenzo werkt voor de Indonesische Ambassade in Korea. Hij is ook officieel tolk van Indonesisch naar Koreaans en heeft zelf een keer een geprek mogen vertolken tussen de Indonesische en de Koreaanse president. Wat ik nog interessanter vind is dat hij drie maanden in Pyongyang heeft gewerkt, Noord-Korea. Het waren drie saaie maanden voor Laurenzo in de hoofdstad van dit zwaar communistische land. Er is simpelweg geen werk voor de Indonesische ambassade daar, en waarschijnlijk ook niet voor ambassades van andere landen. De ambassade is er alleen om voor wat balans te brengen omdat Indonesie in Zuid-Korea ook een ambassade heeft. De meeste ambassedeurs brengen de tijd door op de golfbaan, en laten zich zo nu en dan verwennen voor Noord-Koreaanse meiden zegt Lorenzo. In Noord-Korea krijgen alle burgers hetzelfde maandelijkse salaris dat gelijk staat aan 1 dollar, of je nu dokter bent of boer. Voor die dollar kun je dan extratjes kopen als bijvoorbeeld wat groenten of wat vlees. De prijzen van producten hier liggen zo laag dat je voor die dollar nog best wel wat kan kopen om de maand (net) door te komen. Helaas kunnen de paar buitenlanders die in het land zijn hier geen gebruik van maken, buitenlanders mogen alleen in dollars betalen en niet in de lokale Noord-Koreaanse won. Zij mogen dit geld ook alleen maar uitgeven bij de winkels die daarvoor geselecteerd zijn. In Noord-Korea heeft het volk praktisch helemaal niets, alleen een bak rijst die ze dagelijks van de overheid krijgen. Alles wat je ziet is van de overheid. Zie je auto’s op straat? Ook dat is de overheid, het normale volk kan zo’n auto nooit betalen. En wat de kinderen op school studeren? Communisme, en hoe goed dit wel niet is. In Noord-Korea worden de mensen door de overheid opgevoed met de gedachte dat het land een paradijs is, en alle landen erbuiten zijn de hel. Ik wil dat wel eens een keer met mijn eigen ogen zien.
Nog even doorsparen en eens kijken of we dat land een keer binnen kunnen.

Bezoekjes in Seoul

Vervolgens ben ik doorgegaan naar Seoul. In Seoul heb ik vorig jaar een maand op school gezeten en daar kon ik dus nog heel veel mensen. Ik ben er twee dagen geweest en het was vooral het bezoeken van oude bekende op verschillende plekken van deze miljoenenstad. Ik heb flink wat metro-stations gezien in deze paar dagen. Die mensen die ik meestal maar een keer per jaar dus heb ik ook veel etentjes gehad en erg veel moeten feesten in de clubs van de stadsgedeeltes Hongdae, Ittewon, en Gangnam. Daarnaast komt er ook werk binnen op mijn laptop waar ik zo nu en dan tijd voor moest maken. Het waren best een paar zware dagen.

Ik ben in totaal een week in Korea geweest. Mijn missie na dit land was om weer terug te gaan waar ik in 2009 ben begonnen. Naar Guilin, in Zuid China.

Vluggertje Shanghai

Een oud klasgenoot van mij (Thomas Hannes) werkt tijdelijk in Shanghai. Daarnaast zitten een aantal vertaalbedrijven die tot de beste van China horen ook gevestigd in deze stad. Toen ik de vlucht optie zag om van Seoul via Shanghai naar Guilin te vliegen had ik die meteen maar geboekt.

Samen met een vriend ben ik bezig met een nieuw vertaal-label: www.topvertaal.nl (site wordt aan gewerkt). Door middel van de juiste samenwerkingen met de beste vertaalbureaus in verschillende landen in te wereld, verzorgen wij hiervoor vertalingen naar meer dan 100 talen. We hebben prijsafspraken met vertalers en een erg hoge vertalings capaciteit. Alle vertalers hebben minimaal vier jaar ervaring en beschikken over de benodigde certivicaten. De kwaliteit ligt erg hoog!

Met online research had ik al onderzoek gedaan naar welke bedrijven geschikt zouden zijn voor een samenwerking. In Shanghai had ik nu precies 24 uur de tijd om: de stad in te komen, een hotel te vinden, eten, met Thomas flink te stappen, opstaan, 2 vertaalbureaus te bezoeken en om vervolgens weer terug te gaan naar het vliegveld om mijn vlucht naar Guilin te halen. Dat is allemaal gelukt! Ook de bezochte bedrijven waren erg positief. De komende de maanden ga ik hetzelfde trucje doen in Guangzhou en Shenzhen om nog een beter overzicht te krijgen van de Chinese vertalingsindustrie.

Grote zaken in Guilin

Guilin, in de afgelopen drie jaar heb ik deze stad minstens zes keer bezocht. Mijn laatste bezoek was afgelopen Januari nog. Toen omschreef ik de week die ik met investeerder Wang had doorgebracht. Een week van dure clubs, dure etentjes, VIP airport pickup, omkopingen, en veel vrouwen. Ik heb via de email (in het Chinees) altijd goed contact gehouden met Wang. Hij was erg blij dat ik weer naar Guilin kwam. Een VIP pickup van het vliegveld was deze keer dan ook geen verassing deze keer.

Alles was top geregeld. Er stond genoeg fruit op de tafel in de VIP lounge op het vliegveld, Wang’s BMW reed nog steeds even lekker als zes maanden geleden en mijn onderdak voor de komende zes weken is geregeld. Wang heeft een aantal appartementen in Guilin, puur als bezitting. Er woont verder niemand. Als ik in Guilin ben mag ik hier verblijven, het ligt midden in het centrum, erg handig.

Zoals ik al zei is Wang bezig met een aantal zaken rondom de stad LongSheng. Dit is een stad van z’n 250.000 inwoners dat behoort tot de Guilin-regio. Samen met een Taiwanese vriend heeft Wang hier voor 1.3 miljoen euro aan grond gekocht om een nieuwe fabriek te bouwen. Zomaar ergens in fabriek neerzetten dat kan niet zomaar iedereen in China. Daar heb je guanxi voor nodig, en dat is de taak van Wang. Wang heeft een goede band met de burgemeester van LongSheng. En als Wang deze burgemeester een voordeeltje kan doen, dan wil hij wel meewerken met dit plan.

Deze burgemeester weet dat Wang guanxi heeft met de ‘leider’ van de Guilin Regio. Dat is dus de grote baas van Guilin, Yangshou, Longsheng, en nog een paar andere steden in de buurt. Deze leider is dus in principe ook de baas van de burgemeester van LongSheng maar ze kennen elkaar niet zo goed. De LongSheng burgemeester wil graag een guanxi opbouwen met deze machtige Guilin-regio leider en dat regelt Wang in ruil voor medewerking van zijn fabrieksplannen.

Hoe regel je Guanxi voor iemand anders? Wang regelde een etentje voor de LongSheng burgemeester en nodigde ook de Guilin-regio-burgemeester uit. Officieel is dit de machtigste man van Guilin en alle steden in de regio. Z’n man komt niet zomaar opdagen. Daar moet je een goede band voor hebben. Er zijn maar weinig mensen die het voor elkaar krijgen om hem te laten komen. Bij ons in Nederland zijn burgemeesters en wethouders makkelijk te zien en te benaderen. In China is de politiek wat meer undergound, en zijn deze overheidsbazen nauwelijks te zien in het openbaar.

Nu het mooiste van alles, voor dit etentje was ik ook uitgenodigd! In totaal waren we met zeven man. De burgemeester van LongSheng, zijn vrouw en zijn zoon, Wang, zijn vrouw, en de grote Guilin man.
Wang had een reservering gemaakt voor een van de duurste restaurants in Guilin, met een prive kamer met uitzicht op de beroemde LiJiang rivier. In deze eetkamer stonden vier personeelsleden klaar om ons van eten te voorzien. Het peroneel was goed afgericht en het vlees werd zelf voor je op het bord gesneden. Ook de drank werd op tijd aangevuld. Dan zul je denken wat ik tussen deze mensen doe. Ik was de Nederlandse partner van Wang, erg belangrijk om zijn imago hoog te houden. Met een internationale uitstraling komt hij nog beter over bij deze belangrijke mannen en zoiets is erg veel geld waard. Dit geld krijg ik uitbetaalt in goed eten, apparment, vip-pickups, massages, vervoer, uitgaan, eigenlijk gewoon onbeperkt leven.

Ik ben voorgesteld aan beide burgemeesters en heb een paar keer mogen ‘ganbei-en’ met ze. Als een Chinees proost zeggen ze ‘ganbei’, en met ganbei-en bedoel ik dan proosten. Proosten met iemand word gezien als het leggen van Guanxi. Mijn eerste overheids connecties zijn dus gelegd.
De burgemeester van LongSheng zei zelfs tegen mij, kom binnenkort maar naar LongSheng, dan zal ik zorgen dat alles goed geregeld is. In China weet ik ondertussen wat ze hiermee bedoelen. Dit weekend ga ik er samen met Wang naartoe voor een paar dagen. Als de fles met Taiwanese Baijiu (rijstwijn) leeg is word het etentje afgesloten en worden er nog wat kados onderling uitgewisseld waaronder theebladeren ter waarde van 500 euro. Beide burgemeesters hebben zijn banden kunnen versterken en dat heeft Wang geregeld. Zo word er hier geld verdient bij de grote mannen.

De komende weken staat er nog veel op de planning. Volgende week zal ik afreizen naar de Noordelijke Provincie Shandong om twee internationale zakenmannen te begeleiden. Daarna zal ik met Wang een grote klant bezoeken in Changsha, de hoofdstad van de Hunan provincie. Tenslotte moeten we nog naar Guangzhou om een Nederlands visum te regelen voor Wang zodat hij naar Nederland kan komen in Augustus of September.

Volgens mij gaan er weer veel gekke dingen gebeuren, dat vind ik wel mooi.

Jan